عاشقانه

عشق موضوعی جاودانه در ادبیات بوده است و خوانندگان را با قدرت و پیچیدگی خود مجذوب خود می کند. اصطلاح "عشق زده" به احساس شدید عاشق بودن اشاره دارد، اغلب به حدی که قادر به فکر کردن یا عمل منطقی نیستیم. این وضعیت ذهنی توسط نویسندگان بیشماری در طول تاریخ مورد بررسی قرار گرفته است، از رومئو و ژولیت شکسپیر گرفته تا غرور و تعصب جین آستن.

یکی از نمونه‌های کلاسیک شخصیت‌های عاشقانه در «بلندی‌های بادگیر» اثر امیلی برونته یافت می‌شود. شور و اشتیاق شدید بین کاترین ارنشاو و هیثکلیف هر دوی آنها را می بلعد و آنها را به تصمیمات غیرمنطقی سوق می دهد که در نهایت منجر به سقوط آنها می شود. عشق آنها به قدری فراگیر است که آنها را نسبت به عواقب اعمالشان کور می کند.

نمونه قابل توجه دیگر در گتسبی بزرگ اثر F. Scott Fitzgerald یافت می شود. جی گتسبی شیفته دیزی بوکانان می شود و او را به عنوان مظهر کمال ایده آل می کند. وسواس او نسبت به او او را به جمع آوری ثروت و برپایی مهمانی های عجیب و غریب سوق می دهد، همه در تلاش برای به دست آوردن او. با این حال، عشق او به دیزی او را از دیدن عیوب او و واقعیت رابطه آنها کور می کند.

این مثال‌ها نشان می‌دهند که چگونه محبت‌کردن می‌تواند قضاوت فرد را مخدوش کند و افراد را به مسیرهای مخرب هدایت کند. عشق می تواند نیروی قدرتمندی باشد که بر عقل و منطق غلبه می کند و باعث می شود افراد غیرمنطقی رفتار کنند یا انتخاب های ضعیفی داشته باشند.

در نتیجه، مفهوم عشق ورزی برای قرن ها موضوع تکراری ادبیات بوده است. این به عنوان یادآوری است که در حالی که عشق می تواند زیبا و متحول کننده باشد، همچنین این پتانسیل را دارد که ما را از واقعیت کور کند و اگر اجازه دهیم به طور کامل ما را از بین ببرد، ما را به بیراهه می کشاند.

میزان آرامش ذهن ما تا حد زیادی با میزان توانایی ما برای زندگی در لحظه حال تعیین می شود. صرف نظر از اینکه دیروز یا سال گذشته چه اتفاقی افتاده است و ممکن است فردا چه اتفاقی بیفتد یا نه، لحظه حال جایی است که شما در آن هستید - همیشهیک عروسک زن سکسی ژاپنی در اینجا منتظر است، بیا!