125 cm goedkope echte Ciri-seksminipoppen

'Ik hou ervan als het gewoon een ster wordt!'riep Christina Koch uit. De NASA-astronaut en drie collega's, gekleed in blauwe vliegkleding, stonden op een heuveltje bij het Kennedy Space Center in Florida en keken naar de nachtelijke hemel terwijl de krachtigste raket die ooit was gelanceerd in een speldenprikje van licht veranderde.

Een paar minuten eerder, om 01.47 uur op 16 november 2022, was de 32 verdiepingen tellende vliegmachine, die nogal prozaïsch bekend stond als het Space Launch System (SLS), opgestegen. Door mijn verrekijker was de oranje uitlaatzuil van de raket bijna verblindend. Elk geknetter van de stuwkracht van 8,8 miljoen pond (gelijk aan 31 jumbojets) deed mijn longen rammelen. Robert Crimo-sekspop

Die kolossale raket, die met een snelheid van meer dan 28.000 kilometer per uur naar beneden raast, werd het Orion-ruimtevaartuig omhoog gehesen, ontworpen om astronauten verder de ruimte in te brengen dan ze ooit hebben gewaagd. Om te meten hoe diep de ruimte astronauten zal beïnvloeden, droeg de kauwgomvormige bemanningsmodule een mannequin met de naam Campos en twee vrouwelijke ‘fantomen’ of kunstmatige torso’s. Gedurende de daaropvolgende 25 dagen, 10 uur en 53 minuten zouden de testdummy's tot ruim een ​​kwart miljoen kilometer van de aarde vliegen voordat ze met een snelheid van bijna 40.000 kilometer per uur terug door de atmosfeer stortten. De volgende Orion zal vier mensen aan boord hebben terwijl hij rond de maan reist. Koch (wiens naam wordt uitgesproken als Cook) hoopte onder hen te zijn.

De lancering van deze missie in 2022, genaamd Artemis I, markeerde een mijlpaal voor NASA, die tot doel heeft mensen voor het eerst in meer dan 50 jaar weer op de maan te zetten. Als alles volgens plan verloopt, zou Artemis II al in november 2024 een bemanning op een maanvlucht kunnen sturen. Dan komt Artemis III – een bemande landing – eind 2025, gevolgd door meer missies om aanwezigheid op de maan te vestigen.

Waarom teruggaan naar de maan? Ten eerste blijft het maanoppervlak een wetenschappelijk wonderland. Het gesteente en het stof beschrijven de veranderende activiteit van de zon gedurende 4,5 miljard jaar. De kraters zouden geheimen kunnen onthullen van de oude bombardementen die ook de aarde troffen. De ijzige schmutz rond de noord- en zuidpool van de maan zou inzicht kunnen bieden in de manier waarop water zijn weg door het zonnestelsel vindt. Artemis is van plan om bemanningen nabij de zuidpool te laten landen om deze vermoedelijk bevroren watervoorraden te bestuderen, een stap in de richting van het mogelijk verzamelen van ijs voor water, zuurstof en raketbrandstof.

Er zijn ook politieke berekeningen: internationale samenwerking, lucht- en ruimtevaartcontracten, geschoolde banen.

Daarnaast bereidt de maan zich voor op een bemande reis naar Mars, misschien in de jaren 2030, als onderdeel van de missie van het agentschap om erachter te komen of de rode planeet ooit leven heeft gehuisvest. De maan en Mars verschillen, maar beide zijn verboden gebieden waar mensen technologieën nodig hebben zoals onder druk staande habitats en geavanceerde ruimtepakken om te overleven. En de maan is nog maar een paar dagen verwijderd. Met de motoren die we vandaag de dag hebben, kan het zeven tot negen maanden duren om Mars te bereiken.

Artemis heeft met uitdagingen te maken gehad. Jarenlange vertragingen. Miljarden aan kostenoverschrijdingen. Scepsis dat mensen zelfs nodig zijn voor ruimteverkenning. Maar als Artemis daarin slaagt, zullen er niet alleen astronauten naar het maanoppervlak terugkeren. Het zou ook het begin kunnen zijn van een tijdperk van enorme mogelijkheden en vernederende verantwoordelijkheid: een tijdperk waarin de mensheid regelmatig leeft en werkt in werelden buiten de onze. “Dit is de eerste bladzijde van een gloednieuw hoofdstuk van de ruimteverkenning”, zegt Jacob Bleacher, hoofdonderzoeker van NASA.