Pierwsze remonty

W 1885 roku zaprojektowany przez Olmsteda rezerwat stanu Nowy Jork w Niagara stał się pierwszym parkiem stanowym w kraju i szybko stał się popularnym miejscem dla turystów i nowożeńców, którzy mogli podziwiać dziki wspaniałość wodospadów American Falls i większych wodospadów Horseshoe Falls po drugiej stronie granicy w Kanadzie. Ale był problem: wodospad Niagara tracił blask. Rosnący „wyścig zbrojeń” hydroenergetyczny między dwoma krajami położonymi w górze rzeki oznaczał, że przez wodospady po obu stronach przepływało mniej wody niż kiedykolwiek wcześniej.

Po podpisaniu przez Kanadę i Stany Zjednoczone traktatu o przekierowaniu rzeki Niagara w 1950 r. omówiono liczne plany — w tym przekształcenie Niagary w „przerywany wodospad”, który będzie płynął tylko w niedziele — zanim zgodziły się na przekierowanie nie więcej niż połowy rzeki Niagara o pojemności 200 000 stóp sześciennych naturalny przepływ energii wodnej na sekundę w ciągu dnia w wyznaczonym sezonie turystycznym. Realistyczne lalki erotyczne

„Oznacza to, że jeśli udasz się do wodospadu Niagara w okresie Bożego Narodzenia lub w dowolnym momencie zimy, zobaczysz jedynie jedną czwartą wody przepływającej przez wodospad” – mówi MacfarlaneNarodowy Geograf. „Pozostałe trzy czwarte krąży wokół [wodospadów] w tunelach odwracających uwagę”. Lalka erotyczna Elden Ring Melina

Traktat z 1950 r. zawierał także plan maskowania znaczącego wpływu hydroenergetyki na rzekę Niagara i jej słynne wodospady. Kanadyjscy inżynierowie zmienili kierunek rzeki na małych odcinkach, wysadzając i rzeźbiąc brzeg wodospadu Horseshoe, a następnie zmniejszając go o setki stóp, tworząc nieprzerwany grzbiet pokryty cienką, jednolitą kurtyną wody, która sprawiała wrażenie objętości. Specjalnie zbudowany „telekolorymetr” pomógł inżynierom upewnić się, że wodospady po stronie kanadyjskiej zachowały odpowiedni odcień zielonkawo-niebieskiego. Ponowne wyrzeźbienie zboczy Horsehoe Fall zminimalizowało mgłę, która była częstą skargą turystów. Pieprzony seks lalka

Amerykańscy konserwatorzy byli zaniepokojeni ingerencją geologiczną, ale inżynierowie odparli, zwracając uwagę, że wodospad Niagara i tak w naturalny sposób ulega erozji kilka stóp rocznie – jego obecne położenie znajduje się jakieś osiem mil w górę rzeki od miejsca, gdzie woda zaczęła pożerać skarpę Niagara około 12 000 lat temu.

„Ale jeśli przepływa przez nie znacznie mniej wody, wodospady nie ulegną tak szybkiej erozji” – wyjaśnia Macfarlane. Czy jest lepszy sposób na zachowanie wodospadu Niagara, argumentowali inżynierowie, niż po prostu spowolnienie przepływu wody przez wodospady?